IK GEEF DE PEN DOOR AAN…..

Ik geef de pen door aan.......... is een rubriek van koorleden voor koorleden èn andere geïnteresseerden. In deze rubriek worden wetenswaardigheden beschreven van koorleden, koorervaringen, verslagen van evenementen, reisverslagen, etc. Elke maand een nieuw kort verhaal. Veel plezier met lezen.

Maart 2019

Anja van der Meijs-van Dijk

Na wat bedenktijd kan ik wel zeggen dat ik het heel leuk vind om “de pen” te krijgen. Terugkijkend heb ik veel kerkelijke hoogtepunten met Let’s sing Together meegemaakt en dat maakt t een bijzonder koor. In 1986 startte ik mijn “zangcarrière” om “wat te doen” in de parochie. Zingen leek me een uitgelezen kans! Al snel werd ik ook actief in de tekstgroep van ons koor.
De boodschap achter een bijbeltekst, de diepere achtergrond maakt het een uitdaging om de viering zo compleet mogelijk te maken. De teksten, liederen en gebeden alles goed op elkaar afgestemd.
Zo maakte ik in 1990 onze eigen trouwdienst en later de doop-, eerste communie en vormsel vieringen van onze zoons en de wake en begrafenismis van mijn, helaas vroeg overleden, vader. Dit alles uiteraard onder begeleiding van Let’s sing together.
Wat op mij, destijds, als ouder én koorlid, grote indruk maakte was het “doopliedje” en “Oliver’s song” die t koor bij de doop van onze oudste zoon (nog even snel) ingestudeerd hadden. Geweldig!

Naast het koor en tekstgroep ben ik kinderwoorddiensten gaan begeleiden tijdens de kerstdienst. We gebruikte hiervoor bijbelverhalen met een eenvoudige uitleg. Dit gaf mooie inzichten en het was leuk om met kinderen te werken.
Als verdieping heb ik de Pastorale school gevolgd met specialisatie Catechese. Voor mijn eindopdracht heb ik een kerstproject samengesteld en met veel plezier begeleid. Ook werd in de werkgroep Gezinsvieringen werd hulp gezocht. De liturgie voor kinderen begrijpelijker maken, met ze samenwerken. Een van onze koorleden begeleiden richting de doop was mooi en een eer om te doen.

De koorweekends met LST: altijd weer een feestje om in een andere kerk/land te zingen en de gezelligheid binnen t koor. Het jaarlijkse kerstconcert kost veel repetitietijd, net als afgelopen september, tijdens een “zomers weekend” volop kerst oefenen! ??Daarnaast kan ik er ook m’n hobby natuurfotografie in kwijt. De winterfoto’s zijn al geschoten voor het kerstconcert 2019!

Ruim 3 jaar geleden startte ik een opleiding voor Voetreflex therapeute. Hier maakte ik kennis met de Chinese geneeskunde. Deze gaat uit van de balans tussen Yin en Yang, waarbij Yang de hemelse, meer mannelijke energie volgt en Yin het aardse, de vrouwelijke kant. Boeiend om de overeenkomsten te zien en ze uiteraard ook weer in onze liederen terug te vinden. In oktober 2018 heb ik een eigen bedrijf opgezet: Praktijk Lichtvoetig. Hier combineer ik de Westerse met de Chinese voetreflexmassages voor een de juiste afstemming voor de klacht van de cliënt, met goed resultaat. Hierdoor heb ik helaas afscheid genomen van de tekstgroep.

Maar zingen, dat doe ik nog altijd graag en volop!!

Ik geef de pen door aan Danny van Etten, onze drummer boy!

April 2018

Trudy

De doorgeefpen……

Dan ben ik nu toch aan de beurt gekomen voor de doorgeefpen. Net bedacht dat ik ruim 17 jaar lid ben van Let’s Sing Together. Best een hele tijd alweer. Op mijn negentiende ben ik begonnen met zingen bij een koor. Toen bij het jongerenkoor “Nagila” in Monster onder leiding van Harry de Jong. Hij richtte bijna alle jongerenkoren in het Westland op en dirigeerde ze ook. Op het hoogtepunt van ons koor waren we met zo’n zeventig leden, allemaal tussen de 16 en 35 jaar. We maakten onze eigen liturgie; de pastoor vond het allemaal goed en de kerk zat elke jongerenviering stampvol. We zongen altijd tijdens de viering op de zaterdagavond.

Heel wat huwelijken zijn er uit dit koor voortgekomen; ook Jan en ik zongen er allebei. We hebben in de loop der jaren dan ook een heel aantal huwelijksvieringen gezongen en bruiloften meegemaakt! Vaak kon ik nog net op tijd zijn om te zingen bij de viering (meestal op vrijdagmiddag) als ik een kwartiertje eerder van school vertrok; dat was gelukkig nooit een probleem in die tijd (mijn collega nam dat laatste kwartiertje gewoon twee kleutergroepen en speelde buiten aan het einde van de middag!).

Helaas is dit koor een aantal jaren geleden gestopt door het te ver terug lopende ledenaantal. Tijdens de laatste viering werden oud-leden ook gevraagd om mee te oefenen en te zingen; een mooie afsluiting.

Toen ik stopte met zingen in Monster doordat ik intussen in Maasland woonde, getrouwd was met Jan (met natuurlijk als koor Nagila tijdens de viering) en zwanger was, vond ik dat ik niet bij LST kon gaan zingen; dat was immers ook een jongerenkoor en jongere was ik intussen niet meer….gelukkig werd LST een paar jaar later gewoon “koor” genoemd, waardoor ik mij niet meer bezwaard voelde om er te gaan zingen! En dat is nu alweer zo’n 17 jaar geleden.

Met LST heb ik intussen ook al weer heel wat lief en leed meegemaakt; al zanger en ook als penningmeester/ bestuurslid. Gelukkig is het nog steeds een heel hechte groep mensen met aandacht voor elkaar! Ook al zijn we allemaal heel verschillend; iedereen heeft oog en oor voor de ander en het is heel mooi dat dit al die jaren zo is gebleven. Het is heerlijk om elke donderdagavond met elkaar te zingen (ook al ben je weleens moe of heb je niet zo’n zin om van huis te gaan). Als je er eenmaal weer bent, kun je alles vergeten en lekker ZINGEN!!!!!!!

Voor de mensen die mij niet zo goed kennen (voor zover die er nog zijn); ik woon alweer 35 jaar in Maasland en ben 31 jaar getrouwd met Jan. We hebben drie volwassen dochters en hopen eind mei ook opa en oma te worden! Ik werk al jarenlang met heel veel plezier als leerkracht op de Aloysiusschool en ben er coördinator van de onderbouw. Het zal niemand verbazen dat ik houd van zingen, daarnaast ook van wandelen, schaatsen en lezen. Verder houd ik veel van de zon en ik ga dan ook graag een paar keer per jaar naar Spanje.

Ik geef de pen door aan Anja van der Meijs!

Oktober 2015

Hallo mijn naam is Ron van Mil,

Geboren in 1971 in Maasland aan de Burgerweg. Mijn ouders hadden een tuinbouwbedrijf met tomaten, sla en later ook paprika’s. Als kleine jongen hadden wij op het tuinbouwbedrijf van mijn vader alle ruimte om kattenkwaad uit te halen. Zo konden we experimenteren met vuurwerk en de inhoud daarvan. Ook in combinatie met glazen cola flessen en vuurwerk versus koeienvlaai gaf veel inzicht in de explosie kracht van vuurwerk en de geur van vlaai. (niet tegen m’n moeder vertellen hoor) Later met brommers knutselen en opvoeren. Mijn jeugd was onbezorgd en daar kan ik heerlijk op terug kijken. Vanaf mijn 6e was ik lid van scouting de Lier, ook heb ik daar samen met Tanja en twee vrienden een leuke groep opgezet met Bever’s leeftijd 6 tot 8 jaar. Op 15 jarige leeftijd begon ik met drie vrienden een drive-inn discotheek en zijn daar vele zaterdag avonden mee op sleep geweest.

In 1993 ben ik getrouwd met Tanja en zijn in het dorp komen wonen. We hebben inmiddels drie kinderen in de leeftijd 15 tot 19 jaar, het is het mooiste wat mij is overkomen. Alle drie de kinderen hebben ieder hun eigen karakter en eigenschappen waar we samen veel plezier mee beleven. Momenteel ben ik werkzaam bij een plantenkwekerij met jonge planten, hier voor heb ik gewerkt in de rozen en paprika’s, altijd onder glas en voel mijzelf daarom een Westlander.
Zingen bij LST doe ik nu vier jaar met mijn bas stem. Muzikaal ben ik niet onderlegt maar noten leer ik gaandeweg en we zijn een gezellige Maaslandse club bij elkaar.

Groeten Ron

Ik geef de pen door aan Danny van Etten

November 2014

Alan Gibson

Ik ben in Finchley (Londen) geboren en heb in verschillende plaatsen gewoond in Zuid -en Midden Engeland, voordat ik in 1972 naar Zwitserland verhuisde om vrijwilligerswerk met daklozen te verrichten, voor L’Armée du Salut (Het Leger des Heils). Daarna hebben mijn (andere) werkzaamheden mij vele kansen gegeven om kennis te nemen van andere culturen, meer dan 100 landen te bezoeken, vreemde talen te leren en mijn levenservaringen te verrijken.

Mijn vrouw Cobi en ik zijn bijna 30 jaar getrouwd en zijn trotse ouders van 4 mooie kinderen. Onze 2 meisjes zijn in Nederland geboren, de 2 jongens in Spanje en de VS. Cobi is een geboren en getogen Vlaardingse.

Mijn ouders hebben geregeld dat ik op 7 jarige leeftijd met trompetles kon beginnen en het jaar erop met pianoles. Ik deed examens op de Royal School of Music voor trompet, piano, zang en directie. Als lid van het Leger des Heils kerkgemeenschap heb ik, als jonge muzikant, gespeeld in brass bands in o.a. Chelmsford, Cambridge, Oxford, Leicester, Bexleyheath & Bromley. Ook heb ik als tiener 2x concert tournees gemaakt o.a. door Nederland met Oxford Band & South London Youth Band.

Als volwassene heb ik bands gedirigeerd in Vlaardingen, Amsterdam (Staff Band), Genève (ZW), Charlotte Queen City (VS) en Zuid Nederland Jeugd Brass Band. Ook heb ik zelf gespeeld in brass bands uit Atlanta (VS), Nederlands Nationale Jeugd Brass Band en Rotterdam (Brass Band Rijnmond). Met de laatste band zijn wij Nederlands Kampioen van de Kampioensdivisie geworden. Het is altijd leuk om buitenlandse concert tournees mee te maken; als dirigent (en ook als muzikant) heb ik concert tournees meegemaakt door Zwitserland, Duitsland, Finland, België, Nederland, Engeland, Scotland, Wales en de VS.

Behalve heel actief te zijn geweest met instrumentale groepen, ben ik in de gelegenheid geweest om als lid deel uit te maken van goede koren in Atlanta, Bromley & Bexleyheath. Nu zing ik in de Amsterdam Staff Songsters (te Almere) van het Leger des Heils. Ook heb ik een aantal koren gedirigeerd zowel in Engeland als in Nederland.

In augustus 2014 heb ik op mijn motor een aanrijding gehad met het gevolg dat ik al enkele maanden krukken nodig heb om mij voort te bewegen. Dit betekende dat ik tijdelijke niet voor het koor kon staan. Zodra ik niet langer van de krukken afhankelijk ben zal ik het koor graag weer dirigeren.

Bij deze geef ik de pen door aan Cees Kelderman.

Mei 2014

Toch maar even voorstellen, ik ben Rob Zwaard, geboren en getogen in Maasland,een geboorte die in 1958 plaats vond. Getrouwd met Nel en of je het geloofd of niet dat houdt ze al bijna 34 jaar vol, waarbij van mijn kant vermeldt dat zij het beste is wat mij overkomen is. Samen hebben wij vier kinderen, Jeroen, Claudia, Nathalie en Chantal en zijn wij de schoonouders van Mirjam, Joris en Dion. Voor diegenen die kunnen tellen, loopt er dus nog een in het wild los. Letterlijk in het wild, want Chantal is momenteel voor 2 maanden in Kaapstad, waar zij vrijwilligerswerk doet. Daarnaast zijn wij de bijzonder trotse oma en opa van Maud, Wout, Tijs en Stijn. Eigenlijk hebben we het dus met deze club mensen al druk genoeg.

Daarnaast ben ik mijn gehele leven al werkzaam in de glastuinbouw en ben tot afgelopen november actief geweest als adviseur/verkoper van watertechnische installaties in de glastuinbouw. Een uitermate boeiende wereld, want water en met name zoetwater is een van de grote vraagstukken de komende tijd. In maart ben ik begonnen aan een nieuwe uitdaging zoals dat heden ten dage genoemd wordt, met andere woorden ik heb een ander baan aanvaard. Ook deze baan heeft alles met water te maken en heeft betrekking op filtratie en sturen van waterstromen zowel in de glastuinbouw als in de industrie, drinkwaterwereld en brandbestrijding. Ook weer zeer boeiend en met ongelofelijke uitdagingen in de voor ons liggende periode.

Ook maatschappelijk ben ik altijd zeer actief geweest ( en nog steeds). Van 1998 tot 2010 was ik voorzitter van MVV’27, Maaslands trots op voetbalgebied. Daarvoor was ik al 12 jaar bestuurslid, dit aansluitend op mijn actieve periode als voetballer. Zeker die tijd als voorzitter was druk en veeleisend, een club met 800 leden, allemaal van verstand van voetbal, ik zelf natuurlijk zelf ook, dus altijd discussie en roering. Zoals gezegd druk, maar ook veel gelachen en bovendien zeer leerzaam. In de zelfde periode ruim 30 jaar bestuurslid van de Oranje Vereniging waar we met een kleine club mensen elk jaar Koninginnedag organiseerden. Wie weet nog van 750 jaar Duitse Orde, Kamelenrace en Biggentje Tik. Het lijkt allemaal alweer zolang geleden.

In 2010, na de MVV periode , werd ik benaderd door het CDA en werd ik daar bestuurslid en niet veel later burgercommissielid. Na de verkiezingen in maart dit jaar ben ik benoemd als raadslid voor het CDA in Midden-Delfland. Ook dit is weer een boeiende wereld, waarin ik m’n ei goed kwijt kan. Een totaal verschillende wereld ten opzichte van zakenwereld en verenigingsleven. Daar waar vaak snel beslissingen genomen worden en er snel geschakeld moet worden. Politiek is meer de wereld van de lange adem en geduld hebben. Het spreekt mij ontzettend aan om voor je eigen omgeving je in te zetten voor bewoners, verenigings- en bedrijfsleven. Je ziet ook hier resultaat en laten we wel wezen we leven en wonen toch met zijn allen in een pracht dorp. Ik kan je vertellen dat gaat heus allemaal niet vanzelf, dat kost veel tijd en energie. Daarbij is het zoals met zoveel dingen, je moet je realiseren dat je het nooit iedereen voor 100% naar de zin kan maken. Naast CDA ben ik ook lid van het 4/5 mei comité, waar we de Dodenherdenking op 4 mei jaarlijks organiseren. Dit kost weinig tijd, maar is in mijn ogen wel belangrijk. We realiseren ons namelijk veel te weinig in welk een vrijheid we hier leven en wat voor inspanningen het gekost heeft om deze vrijheid te bewerkstelligen. Last but not least ben ik lid van LST, ons koor, onvergelijkbaar met welk koor dan ook. Nergens vind je de samenhorigheid die LST kenmerkt, repetities, uitvoeringen, Kerstconcerten, reisjes iedere keer weer en feestje op zich. Mijn uitlaatklep aan de zijde van mijn zangmaatje Hans, even al het ander vergeten, dank jullie daarvoor. Helaas mis ik ingegeven door de politieke agenda wel eens een repetitie, maar je moet maar denken dat ik er in gedachten echt wel bij ben. .Tot zover een inkijkje in ons bruisende leven Met als “wijze raad”, benut je talenten, laat die niet verloren gaan. Geloof in jezelf, ik kan je vertellen, dat maakt het leven een stuk eenvoudiger. Nu nog even loten wie de pen krijgt………………………….., de “gelukkige” is geworden, Allan Gibson, onze onvolprezen dirigent.

Maart 2014

Mijn naam is Hans Vis en ik ben al weer 11 jaar lid van L.S.T. Alhoewel ik nog meer hobby’s heb, welke ik zelf beoefen, tennis en golf, is zingen toch wel hobby nr. 1.

Als jonge jongen zong ik al in het schoolkoor in Den Haag, alwaar ik mijn middelbare schoolopleiding heb gevolgd. Bij de aanvang van mijn werkzaam leven, hetgeen ook veel reizen met zich meebracht, was er voor zingen nauwelijks tijd, want als je zingt, moet je wel elke week tijdens de repetitie aanwezig zijn, althans dat is mijn beleving en gelukkig ook van de meeste leden van L.S.T.

Binnen onze familie zijn er veel, welke op verschillende koren zingen en muziekinstrumenten bespelen, dus het zat wel in de ‘roots’.

Voordat ik lid werd van L.S.T. was ik fervent supporter. Menige vieringen welke werden gezongen, was ik een trouwe kerkganger als zij eerst op het koor en later op het altaar stonden.

In 2002 had ik voor mijzelf het besluit genomen wat minder te gaan reizen, hetgeen ook mogelijk was en heb mij direct daarna bij L.S.T. aangemeld als lid. De toenmalige dirigent, Fred Zuidgeest, plaatste mij bij de bassen en sindsdien sta ik bij elke viering en repetitie naast mijn maat Rob. Mijn enthousiasme voor het zingen en alles dat daaromheen hangt, dus het uitzoeken van muziek, het organiseren et cetera, leidde ertoe dat ik binnen enkele jaren ook deel uitmaakte, eerst van het bestuur en later van de Muziekcommissie.

In de afgelopen jaren zijn er maar weinig momenten geweest dat ik niet aanwezig kon zijn, want het is een hobby Pur Sang. Buiten dat het goed is voor lichaam en geest, kun je er ook jouw emoties in kwijt. Het geeft mij een bijzonder trots gevoel als wij thuis in onze kerk, dan wel elders gezongen hebben en dat de mensen welke naar ons geluisterd hebben, hun waardering uitspreken. Het mag best gezegd worden: de kwaliteit van ons koor ligt boven het gemiddelde.

Buiten dat wij met z’n allen graag zingen, is er ook een hoge saamhorigheid binnen het koor, hetgeen natuurlijk ook de kwaliteit ten goede komt. Als bestuurslid ben ik in de afgelopen periode ook mede-organisator geweest van onze bezoeken buiten Nederland en ik doe dit met veel plezier en ik hoop dan ook nog een groot aantal jaren, zowel de groei in omvang en de groei in leeftijd kan meemaken, want tenslotte zie je vaak dat een kinderkoor, dan wel jeugdkoor, waarbij L.S.T. haar basis heeft gevonden, doorgroeit naar middenkoor en vroeg of laat zich ontwikkelt naar een ouderenkoor. Het maakt mij niet uit, zolang ik kan zingen, zal ik het blijven doen, tezamen met mijn koorleden, want tenslotte is het een hobby, welke je lang vol kunt blijven houden. Op het moment dat het gaat kraken en piepen, welnu, geen punt, want dan ga ik in de bank zitten om te luisteren.

Gelukkig is het voorlopig niet zo ver en blijf ik zoeken naar mooie koorarrangementen, tezamen met mijn mede-muziekcommissieleden en deze vervolgens met veel plezier en emotie te kunnen zingen.

Ik geef de pen door aan Rob.

November 2013

Het heeft even geduurd, maar hier is ie dan, een nieuwe ik geef de pen door aan…..
Er is een hoop gebeurd de laatste tijd en er zijn vele manieren om deze rubriek aan te vliegen: als persoon, als voorzitter, als koorlid……….., daarom heb ik er even wat tijd overheen laten gaan.

Ik ben geboren in een tuindessgezin in Bleiswijk. Sinds begin jaren negentig woon ik in Maasland, eerst op de Berkenhof en nu al zeven jaar in het centrum van ons mooie Maasland, op de burgemeester v.d. Lelijkade. Een prachtige plek, waar ik met mijn twee kinderen, Tieme van 16 en Jalou van 14, met veel plezier woon.

Sinds 2007 ben ik gaan zingen bij LST. Hans Vis en Jan Ruinard hebben me, in de Pynas, overgehaald om het bij LST te proberen, de voorgenomen reis naar Rome, was een extra leuke bijkomstigheid (2008). Hiervoor had ik twaalf jaar op Interkerkelijk koor Bleiswijk gezongen. Het bleek een warm bad bij LST en ik was blij om het zingen weer op te nemen. De kinderen waren nog klein, vaak gingen ze mee naar de kerk, speelden op hun DS en meestal zong ik maar tot de pauze, omdat ze dan naar bed moesten. We zijn nu zes jaar verder, ze kunnen nu goed voor zichzelf zorgen en ik kan een avondje heerlijk ontspannen bij LST.

Sinds bijna twee jaar ben ik voorzitter van LST. In het begin was het een beetje zoeken, wat wordt er van een voorzitter verwacht? Inmiddels ken ik het klappen van de zweep een beetje en weet ik hoe de meeste zaken werken en wie ervoor verantwoordelijk zijn. We hebben een goed bestuur, dat meestal op een lijn zit en dat is heel prettig werken. De verschillende commissies verzetten een hoop werk. En ook is de welwillende hulp van sommige mensen ontzettend handig, want voor en achter de schermen moet er een hoop werk worden verricht.

Het is een roerig jaar geweest en soms was het best belastend, maar gelukkig hebben we er ons goed doorheen gesleept en dan is het ook fijn om te ervaren dat er begrip kan worden opgebracht door eenieder en de koorleden er de schouders onder willen zetten. Erg positief was dit jaar dat er zich zoveel nieuwe koorleden hebben aangemeld en ik hoop dat zich bij ons thuis voelen.

LST is een prachtig koor, met mooie mensen, die allemaal verschillend zijn, maar die door het zingen en de kooractiviteiten een geheel vormt. Ik hoop dat ik er nog heel lang deel van mag uitmaken.
Nu op naar ons kerstconcert en de kerstnachtmissen! Voor 2014 kan ik alvast verklappen dat we weer een gezellig kooruitje gaan organiseren ergens in Nederland. Met ons originele animatieteam zal het weer een heel gezellig weekend worden.

Ik geef de pen door aan Hans Vis

April 2013

Mijn naam is Mieke van der Kooij en ik ben sinds 2002 lid van ons koor. Ik ben 43 jaar geleden geboren op een boerderij net buiten Maasland, in Schipluiden, aan de Gaagweg . Ik heb een broer en een zus, die ook in Maasland zijn gaan wonen. Zelf woon ik met veel plezier aan de Doelstraat met Joris (17) en Jasmijn( 13). Ik ben sinds 3 jaar werkzaam bij het Reinier de Graaf ziekenhuis op de afdeling Interne geneeskunde als assist. Ik ben daar, samen met mijn collega’s, verantwoordelijk voor het eten en drinken van de patiënten. Ontzettend leuk werk, waar ik veel voldoening uit kan halen.

Naast mijn werk houd ik van lezen, sporten en vind ik het heerlijk om op de fiets te stappen. De buitenlucht doet mij altijd goed.

Elf jaar geleden las ik in de Schakel dat er koorleden werden gezocht bij LST. Het leek me heerlijk om weer te gaan zingen. Als kind heb ik ooit een korte periode in een kinderkoor gezongen in Schipluiden o.l.v. Mw Dammers. Het bloed kroop waar het niet gaan kon en zo ging ik eens luisteren in de kerk. Bij de eerste repetitie werd ik meteen uitgenodigd om erbij te komen staan. Ik voelde me welkom en ook al snel thuis tussen verschillende mensen van allerlei slag, die het zichtbaar ontzettend leuk vonden en vinden om met elkaar te zingen. Mijn ervaring met L.S.T is dat iedereen elkaar in zijn of haar waarde laat en dat we het onderling echt gezellig hebben. Tijdens een wat mindere periode in mijn leven, stonden veel koorleden voor mij klaar om me te helpen, ieder op zijn manier. Dat schept een band.

Ik vind het heerlijk om elders te zingen, echt een uitje. Het is altijd gezellig en ik vind het ook leerzaam. In onze eigen katholieke kerk komen onze klanken nog het meest tot hun recht.

Ik geniet er enorm van de kerstconcerten, het zingen met de Paaswake, en Pinksteren. De liedjes die we dan zingen zijn me bekend, het voelt als een oude jas die lekker zit. Heerlijk om je stem te laten horen en de teksten zijn soms zo ontzettend mooi.

Het is een voorrecht om bij L.S.T te zingen. Je komt nog eens ergens, .zo hebben we al in Frankrijk gezongen in Kevelaer, Duitsland en zelfs hebben we de Paus vereerd met een bezoekje aan Rome. Daar hebben we mogen zingen in de kerk der Friezen nabij de Sint Pieterskerk. Allemaal hoogtepunten, zo ervaar ik dat.

Binnenkort vertrekken we naar Dublin in Ierland, waar we in een kerkdienst onze zangkunsten mogen laten horen. Ik kijk ernaar uit en ik hoop nog lang deel uit te maken van deze zangfamilie. En zoals mijn zangmaatje Nel naast me altijd zegt; “Wat er ook gebeurt….altijd blijven zingen……!”

Ik geef de pen door aan Elfriede

We hebben het kerstconcert en de kerstnachtmis achter de rug, Het optreden verliep goed. Na afloop van het concert vroeg Trees of ik een stukje wilde schrijven voor deze rubriek.

Ik ben Corine, 35 jaar. Als kind zijnde heb ik op het kinderkoor gezeten en zing nu al weer 15 jaar bij Let’s Sing Together. Een aantal jaren geleden heb ik met een aantal koorleden een stemvormingscursus gedaan, dat was erg leerzaam.

Trees schrijft in haar stukje dat er o.a. tijdens het NTO kamp veel gezongen werd. Als 6-7 jarige ging ik mee met dit kamp en Trees zat bij de kampleiding. Er was altijd wel iemand die gitaar speelde en er waren bundels met kampliedjes. Vooral bij de bonte avond gingen we uit ons dak er werd dan niet alleen gezongen, er was zelfs een kinderdisco.
Bij de scouting ben ik leidster geweest bij de Bevers, tijdens de bijeenkomsten en kampen werd er ook gezongen.

Ik werk al ruim 10 jaar in de bibliotheek in Vlaardingen en heb het hier erg naar mijn zin. Er is in die jaren heel wat veranderd. De mensen moeten nu zelf hun boeken innemen en uitlenen. Er zijn Apps voor je mobiele telefoon, hiermee kan je zien welke boeken je thuis hebt en je kan ze verlengen. Het werken in een bibliotheek is zeker niet saai en het papieren boek zal voorlopig niet verdwijnen.

In mijn vrije tijd ga ik graag de natuur in om lekker te wandelen. Dit doe ik meestal in groepsverband via een wandelpool.
In het voorjaar als de padden en kikkers uit hun winterslaap ontwaken help ik met het overzetten. De kikkers en padden gaan naar hun geboortewater om zich voort te planten. Er worden er in het voorjaar heel wat dood gereden als niemand ze helpt.

Ik geef de pen door aan Mieke v.d. Kooi.

In deze estafettereeks neem ik de pen over van Ellen, waarvoor dank.

Voorstellen is eigenlijk niet nodig, want ik huppel al 52 jaar rond hier, in onze mooie dorp Maasland. Geboren als Treesje Paalvast aan de Kluiskade en nu samen met Jan Groenewegen en onze 3 kinderen Anoek, Roel en Dik, al weer heel wat jaartjes wonend aan de Hofsingel.

Zingen loopt als een rode draad door mijn leven. Vroeger in ons grote gezin, natuurlijk onder de afwas en bij andere klusjes. Ook tijdens de vele kampen van de scouting en de turnclub werd er heel vaak gezongen. Daar genóót ik van. Ooit schreef iemand in mijn kampboekje naar aanleiding van mijn enthousiaste zingen: ”Wo man singt, da lass dich ruhig nieder, denn Böse Menschen haben keine Lieder.” en zo voelt dat ook: zingen verbindt en maakt blij. Mijn ouders zongen ook zeer trouw op het St.Caecilia koor, waar mijn vader onlangs, na 69 jaar afscheid van nam.

Zoals Mirjam al vertelde, is er vóór Let’s Sing Together nog een (jongeren)koor geweest, waar ik ook bij zong, met de moeder van Rob en Peter Zwaard op piano en mw. Alsemgeest als dirigente. Daarna nog een periode onder leiding van ene John uit Rotterdam met een combo. Het waren geen blijvertjes maar ik herinner me dat we in die periode het lied “Mensen wachten vol hoop” hebben geleerd.

Toen het huidige koor startte, rondom sept.’83 was ik ook van de partij. Ik ben echter niet alle jaren bij de club geweest. Tijdens een moeilijkere periode in mijn leven, rondom het verlies van ons eerste kind Rik, heb ik enige jaren niet gezongen. Toen ik echter bij een jubileum kwam luisteren was ik meteen weer ´verkocht´. Sindsdien ben ik terug en geeft zingen me weer een goed gevoel.

In het dagelijks leven houd ik me bezig met medicijnen. Als apothekersassistente heb ik 3 a 4 dagen per week een drukke baan, maar mijn collega’s horen mij altijd neuriën op vrijdag als er weer een mooi liedje is blijven hangen na de repetitie. Wie weet daagt dat blije gevoel door te zingen ook toekomstige koorleden uit om in het nieuwe jaar zich bij ons aan te sluiten zodat wij in de toekomst met nog vollere klank onze liederen kunnen laten klinken. Tijdens het kerstconcert, wat naar mijn gevoel fantastisch is verlopen, is er weer een oproep voor nieuwe leden gedaan, wie weet wat daar uit voort komt….

Let’s sing together is een fijn koor met mensen van allerlei slag. Links naast mij, bij de alten, zingt Corine altijd heel rustig haar lied. Ik nodig haar uit om in de volgende “pen van” iets over zichzelf te schrijven.

Veel kerstgenoegen en een mooi Nieuwjaar,

Trees Groenewegen.

Ook aan mij werd gevraagd om een stukje te schrijven voor de website van LST. Een leuke actie, want op deze manier leren we elkaar een beetje beter kennen. Nou hier komt tie dan. Mijn naam is Ellen van Adrichem en ik ben ook al weer heel wat jaartjes verbonden aan Lets Sing Together en sinds kort het aanspreekpunt van de tekstgroep, een taak die ik van Trees Groenewegen heb overgenomen.
Ik ben geboren in Maasland en woon daar nu al weer bijna 48 jaar. Nu weten jullie dus ook meteen mijn leeftijd, haha. Na de lagere en middelbare school heb ik een secretaresse opleiding bij Schoevers gevolgd en daarna een aantal jaren bij diverse bedrijven gewerkt als administratief medewerker en secretaresse. Ik ben ruim 25 jaar getrouwd met John en wij hebben twee dochters, Marissa en Denise. Totdat de jongste een jaar of 9 was, heb ik lekker thuis voor ze gezorgd en heb ondertussen allerlei andere dingen gedaan, zoals een opleiding voor Coupeuse (ik heb een aantal jaar naailessen gegeven). Ook was lid van de Ouderraad op de Aloysiusschool en actief als vrijwilliger bij de kerk. Inmiddels studeren (en wonen) onze dochters allebei in Rotterdam. Sinds begin 2005 werk ik bij SWMD, in Singelhof. Daar ben ik aanspreekpunt voor senioren en vrijwilligers, en zorg er onder andere voor dat de ouderen in Maasland lekker actief blijven en dat er voor hen van alles wordt georganiseerd. Heel leuk en boeiend werk!
Ook zit ik in het bestuur van het KVG, een gezellige club met 120 vrouwen in de leeftijd van 40 tot 90 jaar. Ook daarvoor organiseer ik heel veel leuke gezellige dingen. Dit geeft heel veel energie, net als het zingen bij LST! Ik kan mijn vaste kooravond op donderdag ook eigenlijk niet missen en ik hoop hier nog vele jaren mee door te gaan. Ik heb nu al zin in ons uitje in juni 2013, want dan gaan we met het hele koor naar Dublin. Leuk en gezellig!

Genoeg geschreven, ik geef de pen door aan….. Trees Groenewegen.

Ellen van Adrichem.

Ik Ria Barendse zing alweer ruim 11 jaar bij LST.
Al vrij snel ben ik gevraagd om in het bestuur mee te denken en te werken.
De ledenadministratie en contributie werd mij daarbij toebedeeld.
Na 8 jaar heb ik dit overgedragen aan Caroline.
Nu zing ik dus alleen nog gezellig mee.

58 jaar geleden ben ik in Poeldijk geboren en daar ook opgegroeid.
Op de kleuterschool is een foto gemaakt van een kleuterklas waarop ik zelf
maar ook “mijn Hansje” staat.
Helaas voor Hans had ik toen nog geen enkele interesse voor de boys.
Vele jaren later kwamen wij elkaar tegen in Naaldwijk, en ja ik viel als een blok
voor de knappe dj uit Discobar de Wip.
Nu na bijna 35 jaar huwelijk zijn wij de trotse ouders van 4 geweldige kinderen.
Inmiddels zijn wij ook grootouders van Sebas, een heerlijk manneke.

In de jaren ’70 werkte ik op het Westerhonk en een ZMLK school in Delft met verstandelijk gehandicapte kinderen.
Na de geboorte van onze dochter Esther ben ik uit het arbeidsproces gestapt en heb in veel werkgroepen o.a. bij de kerk veel vrijwilligerswerk gedaan.

Op dit moment werk ik op de Aloysiusschool als klassenassistente bij de kleuters en groep 3.

Ik geniet en voel mij rijk met mijn gezin, mijn werk en mijn hobby’s bij o.a. LST.

Ria Barendse.

Ik geef de pen door aan Ellen van Adrichem.

Vorig jaar was ik alweer 25 jaar lid van LST. Ik had niet het idee dat het alweer zo lang was, maar de realiteit is hard en niet te ontkennen.
LST is begonnen als een koor met alleen dames. Die dames van toen hadden behoefte aan een fundament van het koor in de vorm van een aantal heren.

Toke, Annelies Lapré en Mieke Steijger hebben mij toen benaderd om in het koor te komen zingen. Omdat ik het niet zag zitten om dat alleen te doen heb ik de voorwaarde dat er minimaal nog één bij most komen. Wat schetste mijn verbazing? Kort daarop was er nog een man gestrikt: Paul van Leeuwen (Tokes broer) . Toen kon ik natuurlijk niet meer terug.
Ik heb in de loop der tijd diverse dirigenten en vele leden zien komen en weer gaan.
Gelukkig heb ik een aantal jaren terug ook Jolande kunnen overhalen om bij LST te komen zingen. Ook zij doet dat met veel plezier.
Elke donderdag naar de koorrepetitie is geen grote opgave. Elfriede zei onlangs: Het voelt aan als een warme jas om je heen slaan. Ik ben het hiermee volledig eens . Die warmte voel ik elke donderdagavond weer.

Wat doe ik in het dagelijkse leven?

Ik werk in de automatisering, via een aantal overnames nu bij Capgemini. Dat houdt in het maken van maatwerk computerprogramma's voor bedrijven of overheidsinstellingen of het aanpassen en aanvullen van standaardprogramma's om aanvullende wensen van de gebruikers in te willigen. De laatste tijd doe ik dit ook bij de klanten in huis wat mijn baan zeer afwisselend maakt. Zo ben ik vanaf januari werkzaam geweest bij KPN in Den Haag en zal ik vanaf mei voor onbepaalde tijd werkzaam zijn bij Canon in Amstelveen. Ik doe dit werk met veel plezier maar helaas is het onvermijdelijk om een repetitieavond op te offeren voor een cursus of een overleg. Ik vind dat wel jammer, maar het is niet anders.

Naast mijn werk speel ik al jarenlang volleybal bij ufo87 (www.ufo87.nl) in het eerste (en enige) herenteam. Met wisselend succes houden we ons al diverse jaren staande in de 4e of 5e klasse. Afgelopen seizoen zijn we laatste geworden in de 4e klassen maar door terugloop van teams heeft de bond gemeend de 4e en 5e klasse samen te moeten voegen. Het gevolg is dat wij dus niet degraderen.

Verder interesseer ik mij in het milieu vraagstuk en met name in het gebruik van fossiele brandstoffen. Afgelopen jaar ben ik mij gaan verdiepen hoe ik samen met Jolande een steentje bij kunnen dragen aan dit probleem. Electriciteitsprijzen het laatste jaren steeds gestegen en zonepanelen zoveel goedkoper zijn geworden dat het voor particulieren rendabel is om zonder subsidie zelf zonnepanelen aan te schaffen. De panelen hebben een levensduur van ongeveer 25 jaar en betalen zich in 12 jaar terug door geen electiciteit van het net af te nemen. In de week van dit schrijven zijn de plannen van het bezuinigingsakkoord van de vijf partijen bekend geworden en is aangekondigd dat investeringen in zonnepanelen naar het lage BTW tarief zullen verhuizen. Dat maakt investeringen in die richting nog meer rendabel. Ik wil dit daarom bij eenieder onder de aandacht brengen. De kans is groot dat nog dit jaar of anders volgend jaar bij ons op het dak een aantal panelen geplaatst zullen worden.

Ik blij dat ik met alle mede LTS-leden mijn hobby “zingen” kan uitoefenen en ik zal niet gauw opgeven. De uitjes van LST zijn telkens weer de “kers op de taart”.

Groeten, Jan Joost

Ik geef de pen door aan Dea.(?)

Ik ben verheugd dat ik nu aan de beurt ben om ook eens iets te mogen schrijven en zeggen over ons koor. Als bas ben je in ons koor, L.S.T., toch een beetje de onderliggende partij. De sopranen, alten en tenoren overstemmen meestal ons sonore geluid, maar het moet gezegd worden, harmonieus dragen wij toch ons steentje bij.

Wie ben ik?

Ik ben Hans Vis, alweer 10 jaar lid van L.S.T. en zing met veel genoegen met mijn mede-koorleden mee.

Voordat ik lid werd van L.S.T., was ik een supporter van hen. Als zij moesten zingen, zorgde ik meestal dat ik in de kerk zat. Dan vraag je je natuurlijk af ‘waarom ben je dan niet eerder gaan zingen?’ Wel, als je lid bent van een koor, moet je ook repeteren en in die tijd reisde ik nog heel veel en kon dus niet of nauwelijks bij repetities aanwezig zijn en dan ben je meer een last dan een lust voor het oor en dus ook voor het koor.

Aan het begin van mijn zangcarrière ben ik ook nog bestuurslid geworden en heb met veel genoegen meegestuurd aan de richting van het koor, zowel muzikaal als qua begeleiding en niet in de laatste plaats ook het zingen elders buiten onze parochiegrenzen. De organisatie daarvan kost wel wat tijd en moeite, maar tot nu toe heb ik het met veel genoegen gedaan.

Begin dit jaar ben ik teruggetreden als bestuurslid, tenslotte moet je ook niet te lang in het bestuur zitten, want vernieuwing en verjonging houdt elke vereniging levendig, zo ook ons koor.

Wel ben ik nog lid van de Muziekcommissie. Deze bestaat uit 4 personen en, op basis van hoor en wederhoor, proberen wij ieder jaar ons repertoire uit te breiden met een aantal liederen. Natuurlijk zou ik nog veel meer kunnen vertellen. Als je eenmaal nadenkt over wat we allemaal met elkaar beleefd hebben en waar we geweest zijn, zou ik zo een tiental pagina’s vol kunnen schrijven, maar dat is natuurlijk ook niet de bedoeling. Ik ga dan ook de pen overdragen aan de volgende schrijver, die heeft dan de komende maanden wat tijd om deze rubriek te vullen.

Ons koor heeft nu nog een drukke periode, Pasen, Vormsel et cetera en gaat dan naar de wat rustigere periode van de zomer toe en, daarna wederom de start van een nieuw seizoen met kerstconcert, het zingen op één van de mooiste locaties in Nederland (dit is nog een verrassing voor de meesten) en dan op naar het 30-jarig bestaan volgend jaar.

Ik sluit af met de opmerking ‘Zingen is fijner dan je denkt’ en is dit zo? Nu, ik kan je vertellen, zeker nadat ik vorig jaar door ziekte een wat minder gemakkelijkere periode meemaakte, dat zingen toch verblijd en ook als de emoties wel eens hoog zitten, je lucht geeft. In ieder geval ga ik donderdagsavonds om 10.00 uur met een voldaan gevoel richting huis, ook al wil de stem niet altijd en zo te zien geldt dit voor al mijn mede-koorleden. Ik hoop in ieder geval daarvan nog veel jaren deel uit te blijven maken.

Hans Vis

Ik geef de pen door aan Jan-Joost Duijvestijn

Even voorstellen:

Mijn naam is Mirjam van den Akker. Ik ben al bijna 30 jaar getrouwd met Jaap en samen hebben wij 4 kinderen. Mijn oudste dochter is Suzanne, zij is 23 jaar oud, daarna komt Simone, zij is 21 jaar oud, vervolgens mijn zoon Christian, hij is 19 jaar en als laatste mijn jongste dochter Irene, zij is 18 jaar oud.
Een paar weken geleden vroeg Paul me of ik op wilde volgen door een stukje te schrijven voor de site. Ik zei ‘ja, dat is goed’, maar mijn hoofd stond er nog niet naar.
December was een rare maand, zo vlak na het overlijden van mijn vader. Sinterklaas, kerst en oud en nieuw, dan heb je alles gehad zou je denken, maar nee. Ik werd ook nog 50 en dat en dat moest toch wel gevierd worden en dat ging door, met een geweldig feest. Nu komt het er dan toch van dat ik een verhaaltje schrijf.
Zolang Let’s Sing Together bestaat zit ik erbij en dat is nu ruim 28 jaar. Toch kan ik mij herinneren dat er al eerder een jongeren koor begonnen is in ongeveer 1974. Als dirigent hadden we mevrouw Alsemgeest en achter de piano mevrouw Zwaard. (ja wel, de moeder van…)
We repeteerde op het Jozefaltaar. Hoe lang dat bestaan heeft weet ik echt niet meer.
Er zijn in de loop van mijn koor carrière heel wat veranderingen geweest. Dirigenten en muzikanten wisselingen, zingen vanaf boven, naar beneden, contributie bestuur. Maar zingen blijft leuk, dat zou ik niet graag willen missen en natuurlijk zou ik de gezellige weekendjes weg niet willen missen.
Vanaf nu zit ik in het bestuur en ga ik beleven wat er eigenlijk allemaal bij komt kijken om ons geweldige koor draaiende te houden. Hier wil ik het bij laten en de pen graag doorgeven aan …

Hans Vis

Paul van Deventer

Mensen maken vaak plannen, waarbij het nogal eens bij het maken van het plan blijft. Eén van mijn plannen was, dat ik later, eenmaal met de VUT, naar Santiago de Compostella wil. Mijn plan veranderde in het jaar 2009 in: “dit jaar ga ik dus naar Santiago de Compostella”. Ik ga alleen en met de fiets. In totaal 2852 kilometer. En dat is me best bevallen. Dé ervaring en dé reis van mijn leven. Tentje, slaapzak en opblaasbaar matrasje mee en een simpele brander om wat eten op klaar te maken. Niet teveel bagage, dus één extra onderbroek, één extra handdoek etc. Bij elkaar toch zo’n 30 kg. Ingepakt in twee tassen achter en twee bij het voorwiel. “Alleen?” is de eerste vraag die mij vaak gesteld is. Probeer maar iemand te vinden die ook zo gek is en met wie je het heeeeel goed kunt vinden. Daar ben ik maar niet aan begonnen. Het leuke van alleen zijn is, dat je dan juist veel contact hebt onderweg. Overal waar je komt heb je direct aanspraak, wat niet zo gauw gebeurt als je met z’n tweetjes bent. Bevalt een persoon die je onderweg ontmoet je niet, dan ben je er ook zo weer van af. Ook heb ik met veel interessante mensen van allerlei nationaliteiten eveneens op weg naar Santiago kennis gemaakt. Ook Nederlanders natuurlijk, want die kom je overal tegen. Veel mensen maken deze tocht uit spirituele of religieuze overwegingen. Voor mij een ondergeschikte rol, maar diverse keren werd mij de emotie toch teveel tijdens enkele kerkdiensten onderweg en in Santiago zelf. Vooral in een Latijns gezongen H.Mis bij het zingen van een “Ave Maria” in een sfeer- en overvolle kerk.
De prachtige natuur, de cultuur, de prestatie, de uitdaging en het avontuur waren voor mij ook redenen om deze tocht te maken. Ik heb er geen wedstrijd van gemaakt. Twee volle dagen heb ik in Les Landes lekker aan het strand gelegen en vijf dagen heb ik gecombineerd met het bezoeken van een mooie stad. Zo heb ik bijvoorbeeld een halve dag Parijs bezocht, fietsend over de Champs Elysee inclusief een rondje Arc de Triomph, van de ene bezienswaardigheid naar de andere. Maar ook Orléans, Compiegne, Tours, Poitiers, Royan, St.Jean Pied de Port, Burgos, Pamplona. Teveel om op te noemen. Per dag legde ik gemiddeld 95 km af en in 30 dagen was ik op de eindbestemming. Onderweg maakte ik ook gebruik van het overnachten in de zgn. Refugio’s. Dit zijn veelal onderkomens waar pelgrims eeuwen geleden gebruik van maakten. Je vindt ze langs de hele route, maar voornamelijk in het zuiden van Frankrijk en in de Pyreneeën in Spanje. Veelal bij kerken en kloosters. Soms was ik de enige bezoeker in een mooi verzorgde gelegenheid met bad, douche, een echt bed en een keuken van alle gemakken voorzien. De andere keer sliep ik met nog 100 anderen in een eenvoudige schuur. Het meurde daar behoorlijk, want niet iedereen is na een paar dagen wandelen of fietsen even schoon op het lichaam. En om een uur of vier al herrie, wanneer de eerste wandelaars uit bed gaan. Maar leuk en gezellig dat het daar was! Soms zaten we gezamenlijk met mensen uit allerlei landen aan de maaltijd, verzorgd door vrijwilligers. Wanneer je geen geld hebt hoef je niet te betalen; je betaalt naar draagkracht. Na een overnachting in een prachtig onderkomen, met zwembad en een heerlijke maaltijd, betaalde ik bij vertrek € 15,-, maar dat vond men teveel met de mededeling dat men niet meer betaalt dan € 5,-. Met dit geld wordt weer eten ingekocht voor de volgende groep reizigers. Mijn fiets heeft het goed gedaan. Zelfs geen lekke band. Het klimmen was soms zwaar. Ik had een beetje geoefend langs de Waterweg, 50 x die pukkel bij de Maeslantkering op en af, maar onderweg doe je voldoende kracht op om de Pyreneeën op de komen. En dan de beloning: bergaf. Soms 15 km. lang alleen maar dalen met een snelheid van rond de 60 km/u. Daar krijg je een kik van.
Dan het weer. Ik heb geluk gehad. Maar enkele dagen regen. Overwegend prachtig weer en in korte broek op de fiets met temperaturen van ruim 30 graden. Dit was in het kort mijn verhaal, mijn oorspronkelijke verslag was meer dan 40 pagina’s.

Ik geef de pen door aan…………. Mirjam v.d. Akker

September 2011

Astrid Peeters schrijft:

Als kerkkoorzanger is het altijd leuk om te zien hoe ergens anders een viering wordt opgeluisterd met muziek.
Op een prachtig zonnige dag van de zomer, was ik uitgenodigd voor een bruiloft in Amsterdam. Na een wandeling door het centrum langs de overvolle terrassen, schreeuwende zwervers en gillende trams, was de rust en de koelte in de kerk een verademing. De kerkelijke inzegening was in de Krijtberg aan de Singel. Een mooie oude kerk, een uitbundig feestelijk gezelschap en muziek! Niet een koor en een orgel, maar een man in habijt met een cello een accordeonist en een sopraan. Zij zongen traditioneel gregoriaans en Italiaanse liederen gemengd met af en toe iets hedendaags. Het Halleluja van Leonard Cohen werd moeiteloos omgetoverd tot een Nederlandstalige acclamatie. Wil je een indruk krijgen van de cellist? Hij is op youtube te vinden onder zijn naam Vincello…
Na de kerkviering volgde een prachtige dag, die laat in de nacht eindigde met dansen op blote voeten op ‘hele andere muziek’!

Ik geef de pen door aan Paul van Deventer.